Świat Kintaju

Kertis

Wielu możnych tworzy ogół cesarskiego dworu – zaufani doradcy, wazeliniarscy potakiwacze oraz w kilku przypadkach szpiedzy Kurzicków lub Luksonów. (Ci szpiedzy nie zdają sobie sprawy z faktu, iż Cesarz doskonale wie o ich obecności i celowo korzysta z nich do kontroli nad informacjami dostającymi się do ich mocodawców z dworu Cesarza Kisu.) Dwór tym różni się od biur Niebiańskiego Ministerstwa, że jego członkowie mają praktycznie ciągły kontakt z cesarzem. Dwór jest również miejscem, w którym można spotkać osobistych reprezentantów Cesarza Kisu, działających za jego zgodą w wielu dziedzinach, zarówno polityki jak i wojskowości. Cesarskie Ostrze jest prawą ręką władcy, śmiertelnie skutecznym mistrzem miecza. Głos Cesarza ogłasza wolę imperatora. Dłoń Cesarza wymierza jego wolę w przypadkach, w których przemoc może nie być konieczna, lecz słowa okazują się niewystarczające.

Niebiańskie Ministerstwo

Rozległe Imperium Smoka obejmuje setki tysięcy mieszkańców. Wielu z nich to ludzie, kilku jedynie z nazwy, lecz Cesarz Kisu rządzi nimi wszystkimi. Lecz jeden człowiek, nawet Oświecony Cesarz, nie potrafiłby objąć tylu niuansów i praw rządząc taką rzeszą. Aby umożliwić efektywne funkcjonowanie Kintajowi istotną była, jest i prawdopodobnie będzie biurokracja. Ta biurokracja – zwana ogółowi jako Niebiańskie Ministerstwo – wzrosła przez lata zarówno pod względem rozmiarów jak i władzy, choć niekoniecznie pod względem efektywności. Cesarz Kisu wie, że biurokracja stała się zbyt rozbudowana, a czasami zbyt skorumpowana, ale nawet dziedzic Kintaju jest w stanie jedynie powstrzymywać rosnąca fale klasy biurokratów w mieście Kaineng. Niebiańskie Ministerstwo jest podzielone na cztery mniejsze ministerstwa, każde poświęcone odrębnej części zarządzania Kintajem. Te ministerstwa, nazwane od czterech podstawowych żywiołów, powstały na przełomie setek lat aby sprostać wymaganiom, którym nie podołało Niebiańskie Ministerstwo. Ich poświęcone żywiołom nazwy – Ognia, Ziemi, Powietrza oraz Wody – tradycyjnie łączą się ze specyficznymi (i w głównej mierze mitycznymi) mocami. Najwidoczniejszą funkcją ministerstw jest pobór podatków, co czyni je jeszcze mniej popularnymi wśród pospólstwa. Większość Kintajczyków kocha swego cesarza, lecz nienawidzi biurokracji niszczącej ich imperium.

Ministerstwo Ognia

Ministerstwo Ognia jest najstarszym z czterech urzędów wewnątrz Niebiańskiego Ministerstwa. Ministerstwo Ognia kontroluje przestrzeganie prawa i sprawiedliwości. Skazani przez nich kryminaliści mogą zostać spopieleni. Mityczna moc: Kontrola nad wschodem i zachodem słońca.

Ministerstwo Ziemi

Ministerstwo Ziemi jest synonimem papierkowej roboty. Utrzymywanie archiwów, projektów budowlanych, kont, i wielu innych dokumentów – tym właśnie zajmuje się ministerstwo. Ministerstwo Ziemi słynie z tworzenia projektów, które nigdy nie zostają ukończone, lecz są zyskowne dla przyjaciół i rodziny ministrów. Mityczna moc: kontrola nad owocami ziemi – zwierzętami, roślinami i minerałami.

Ministerstwo Wody

To ministerstwo kontroluje miejskie zasoby wodne, irygację oraz rybołówstwo. Wraz z Ministerstwem Wiatru sprawuje też kontrolę nad Kintajskimi portami (wieczną kością niezgody). Mityczna moc: Kontroluje opady deszczu oraz wschody i zachody księżyca.

Ministerstwo Wiatru

Ministerstwo Wiatru nadzoruje cały transport i handel zależny od wiatru – zarówno na lądzie jak i na wodzie. Kapitanowie statków płacą podatek który (według ministerstwa) sprawia, że wiatr wieje w odpowiednim kierunku. Ministerstwo Wiatru sprawuje kontrolę nad Kintajskimi portami wraz z Ministerstwem Wody. Mityczna moc: Kontrola nad wiatrami i burzami.

Frakcje wasalne

Luksoni, tak jak i ich zaprzysiężeni wrogowie, Kurzikowie, od dawna byli “wasalami” Kintaju – zostali już dawno temu politycznie i ekonomicznie przejęci przez imperium, lecz pozwolono im utrzymywać własną kulturę i sposób życia. Wszyscy Luksoni jednoczą się w nieufności wobec Kurzików, swoich zwyczajowych konkurentów do władzy i terytoriów, i vice versa. Współzawodnictwo między dwoma wasalami rozpoczęło się, gdy Shiro Tagachi zabił 27 cesarza 200 lat temu. Pomimo tego, że bohaterowie Luksonów i Kurzików pokonali Shiro i pomścili śmierć cesarza, zginęli wraz z tysiącami swoich pobratymców gdy Jadeitowy Wiatr przetoczył się po krainie. Od tego czasu Luksoni i Kurzikowie nie potrafią się pojednać.